اشعار

اشک از آیـنـه پـرسیـد، غـم پـنـهـان را          قـصـۀ تـلـخ غـزل- مـرثــیــۀ بــاران را
اشک از آینه پرسید، که غربت از چیست؟          از چه دریـا نـکـنـد فـاش غـم تـوفان را

رسم این خاک چرا با دل خوبان سرد است          داغ ماتم بدمد، مـردمـک و مـژگـان را
دیدمش گفت: که این درد بسی دیرین است!          خسته کرده ست فقط، خاصیت درمان را
خـفـتـه در ملک نـبـی، آیـنه ای افـلاکی          که به هر ذره ز خاکش، اثری، کیهان را
"باقر العلم" که نامید خداوندش، خواست          با سرانگشت ادب، درس دهد، لقمان را
حـلـمش آمـوخـت از آن: آینـۀ حق باشد          حکمتش داد: که او زنـده کـنـد فرقان را
هرچه مکتوم، به سِحرِ سخنش واگشته!          هـر چه مـعـلـوم، هـمه آینه‌خو، پنهان را
آسمان در نظر اوست: فضایی کوچک!          کهکشان در سفر اوست: غباری، کان را
یک نفس فرصت پرواز عـطا فرمودند          تا سبک‌بـال به حـیـرت بـبرد، انسان را
آنچه آموخت به ما، کثرتی از وحدت بود          یک نفس، پرتو آن، بارقه شد عرفان را
"باقـر العـلـم"، خـداونـد سخن، در گیتی           نـور دانش بِدم از پـرتـو خود، ایران را
ابرِ جهل از همه سو، قصد خرابی دارد          تـرسـم از یاد برد، مردم شهر، ایمان را
اشک از آیـنـه پـرسـیـد، چـرا حیرانی؟!          گفت: ای کاش که جانان بپسندد جان را!
آتشِ شمع، تو را سوختن از جان آموخت          مانده ام با "دل" خود چاره کنم حرمان را
هر که با عشق به دل، داغ عزیزی دارد          می کند فهم از این قصه، غم هجران را!
بشنو از خاک بقیع، آنچه «سعا» می‌گوید           قــصـۀ تــلـخ غــزل مـرثـیـۀ بـاران را
کاش آن روز، در آن صبح قشنگ: آدینه           یک نفر پاک کند، رنگ غریب ستان را

ای چــراغ عــلـم روشـن از دمـت            ای رهـیـنِ فـضـل و دانش عـالمت

بـا گـذشـت آفـریــنـش هــمـچــنـان            کــاروان عـــلـــم دنــبــالـت روان

عـلـم هـا مـشـتـی ز خـروار تـوأنـد            سـیـنـه چــاک تـیـغ گـفـتـار تـوأنـد

بـــاقــر کــلّ عــــلــوم عـــالــمــی            خـود به تـنهـایـی کـتاب محـکـمـی

هـر چـه دانـش پـا گـذارد پـیـشـتـر            سر فـرود آرد به خـاکـت بـیـشـتـر

ای امـــام ابـن امـــــام ابـن امــــام            جـابــرت آورده از احــمــد ســلام

دانـش از ره مـانـده در پـرواز تـو            چـشـم جـابـر روشن از اعجـاز تو

ای چـراغ نـور، پـیـش از نـورهـا            جــلـوه کــرده در تــمــام طـورهــا

ملـک نـا مـحـدود از نــور تـو پُـر            دُرّ شـش دریــا و بـحـر هـفـت دُرّ

خـانـۀ دل تـا ابــد مـیـعـاد تـو است            زیـنـت مـاه رجـب مـیـلاد تو است

ای چراغ عقل و دین روشن به تو            چـشم زیـن العـابـدین روشن به تـو

علم و حلمت همچو شیر و شکّر است            هر یکی از دیگری شیرین تر است

عـلـم تو سـرچـشـمۀ عـلـم خـداست            حــلــم تــو آیـیـنـۀ حـلــم خـداسـت

پـنـجـۀ عـلــم و خــرد بــر دامـنـت            عـاشـق خُـلـق تـو حـتـّی دشـمـنـت

صد چو جـابـر دانش آمـوز تـوأنـد            شـعـلـه هــای عـالـم افـروز تـوأنـد

مشرق و مغرب پر از گفتار تو است            همچو قـرآن جـاودان آثار تو است

عارفان سر مست از این ساغـرند            جـرعـه نـوش جـام قـال البـاقـرنـد

بـا شـمـایـم ای قــلـم در دسـت هــا            ای ز جـام مـعـرفـت سـر مـست ها

تا از این مـکـتـب نگـردیـدیـد دور            از قـلـم هـاتـان دمـد پـیـوستـه نـور

علم عالم نوری از این مکتب است            تیره گی ها دوری از این مکتب است

عـلـم اگر نبود به عـتـرت منـتسب            نـیـسـت جـز دود چـراغ بـو لـهـب

هـر کـه دور از آل پـیـغـمـبـر بـود            جـهـل از دانــائـیـش بـهــتــر بــود

این قـلـم شمشیر حـقّ و باطل است            گاه جانبخش است و گاهی قاتل است

گـاه فـردی عاقـلـش گیرد به دست            گــاه بـاشـد در کـف زنـگـی مست

چـون کـنـد نور حـقـیـقـت را عـلـم            ذات حـق سـوگـند خـورده بر قـلـم

ای قــلــم را کرده شـمـشـیـر سـتـم            ای زبــانـت لال، ای دسـتـت قــلـم

کــشـــور قـــرآن و هــتـّاکـی چـرا            خـاک اهـلـلـبـیـت و نـاپـاکـی چـرا

ای هـمـه نـشـریّـه ات رســوائـیـت            وای وای از ایـن قــلـم فـرسائـیـت

ای گــنـاه گــمـرهـان بـر گـردنـت            ای زمــام دل بــه دسـت دشـمـنـت

جهل و رسـوایی هم آغـوشت شده            یــا غــدیــر خُـم فـرامـوشـت شــده

با قـلـم ظـلـم و جـنـایـت مـی کـنـی            حـمـلـه بر فـقـه و ولایت می کـنـی

گه تـمـسـخـر می کـنـی تـوحـیـد را            گـاه مــنـکـر مـی شـوی تـقـلـیـد را

بی خـبـر، تـقـلـیـد ما تعـلیـم ماست            در حضور حقّ همان تسلیم ماست

مـا طـریـق بــنـدگی پـیــمـوده ایــم            هــم مــقـلـّد هـم مـحـقـّق بــوده ایـم

راه مــا تـعـلـیـم بــوده از نـخـسـت            آنچه محکوم است آن تقلید تو است

تو که چون طوطی کنی تکرار حرف            نه به نحوت بوده آگاهی نه صرف

مــا چــراغ مـعـرفـت افـروخـتـیــم            درس خود از اهـل بیت آموخـتـیـم

پـــیـــرو خـــطّ امـــام بـــاقـــریـــم            تا ابـد سـر مست از این سـاغـریـم

ما گرفـتیم از چنین مکـتـب کـمـال            یـافـتـیـم از آل عصـمت این جـلال

چـارده حـصـن حـصیـن داریـم مـا            چــارده حـبـل الــمـتـیـن داریـم مـا

چـارده مـنـظـومـه از یک آسـمـان            چـارده مـعـصـوم از یک دودمـان

چارده تصویـر از یک کـوه طـور            چارده گـوهـر ز یک دریـای نـور

چــارده بی مثـل از یک بی مـثـال            چارده تصویر حق از یک جـمـال

چـارده اسـتـاد کـل بـا یـک کـتـاب            چـارده فـریـاد رس بـا یک خطاب

چـارده مـشـعــل فـــروز بـــزم دل            چــارده مـصــبـاح دائـم مــشـتـعـل

سر خوش از صهبای تـوفـیـقـیم ما            زنــده از تـقـلـیـد و تـحـقـیـقـیـم مـا

«میثم» این تقلید بی تحقـیق نیست            هر که را جز این بود توفیق نیست

امشب میان گریه و لبخند خـود گمم          سرشـار از طـلـوع  بـهـار تـبـسّـمـم

دریایم و طپیده به لب هام نبض موج          تا آسـمـان رسـیـده شـعــور تلاطـمم

جارو به برج و باروی اندیشه میزنم          تا سـائـل مـدایـح  معـصوم پـنـجـمـم

من شاعر صداقت گـل های قاصدک          من جــابـر سـلام رسـولان مـردمـم

هر جا که باز پنجـره ای شد کـبوترم          هرجا که بسته است در مِهر کژدمم

صدها ابـوبـصیـر شود طـفـل مکتبم          دریـای عـلم تو بـچـشـانـد اگر خـمم

پـیـچـیـده در تـلاوت معصوم نام تو          عــطـر گــل مـحـمـدیت در تـکـلمـم

برخاک های مرقد نورانی تو ساخت          گـلـدستـه ها و گـنـبد زریـن تجـسّـمم

امشب دوباره شوق مرا بال و پَر بده          امشب که بین گریه ولبخند خود گمم

اکنون به شوق حجت پنجم ز خود گمم            آئـیـنه دار طـلـعـت خـورشـید پـنجـمم

چون کشتی سپرده به توفان عنان خویش            از مـوج مـوج جـذبـۀ تو در تلاطـمم

آن شمع کـوچـکـم که بـیـفـروزیم اگـر            فخر است با چراغ قـبولت به انجـمم

از آفــتــاب بــیــشـتــرم بــا ولای تــو            آئـیـنه ام، فــروغ تـو را در تـجـسّـمـم

حـیـران آن اسارت وآن غـارتم هنـوز            بـاریـک بـیـن فــاجـعـۀ آن تـهـاجـمم

آری سـلام بـر تـو امـامـا! که می پـرد            از لب به یـاد آن چه کـشـیدی تبـسّمم

طـفـل چهـارساله و طـوفـان کـربــلا؟            حـیــران ایـن تـداعـی ام و آن تـألـمـم

از آن ستم که سوخت در آن، خاندان تو            هم بر تو عرضه میکنم اینک تظلمم

گـنج مـراد خویش نجـستم ز هـیچ کس            الا تـویی که مـدح تـو را در تکـلـمـم

هرچـند لب به خـنده گـشـایم بـرابـرت            ز اندوه تو نشسته به خون است مردمم

ای عـلم را شکافـته و رفته تا به عمق            حـیـران آنچه یـافـتــی از این تعـلـمم

آن شاعـرم که از سر ایـثــار عـاشـقـم            بردوستیت وخصم تو را درتخاصمم

ســـلام ای بــاقـــر عـلم امــامــت           امــامت مـفـتــخـر بر هـر سلامت

ســـلام ای طــالـع مــاه خــدایـــی           هــلال بـهـتــریــن شــهــر ولایـی

ســلام ای قـدرت حــق در یَـد تـو           نـــثــــار تـــو ســــلام ایـــزد تـــو

ســلام مــا نـبــاشــد اعــتــبــارت            ســلام حــضـرت احــمـد نـثــارت

عـــطـایــای الــهــی پـیــشــوازت           هـمــه آیــات قــرآن ســر فــرازت

تــویـی روح تـمــام مـعـــنــویـات           ولای تــــو کــنـــد دفــع بــلــیّــات

وصـال تـو فــرار از انـحــرافـات           جــدایــی از تـو انــبــوه مکــافـات

چه بـاید گـفت در وصف کـمـالت           خـدا را بهـترین صورت جــمـالت

جــمـالـت هـسـت مـمـدوح الـهــی           که روحت هـست از روح الــهــی

من عـشقت را نه اینکه می سپاسم            تـو را از روز اول مـی شـنــاســم

تـو دریــای صـفـات ذوالـجـلالـی           جـــمــال بــی مــثــال لا یــزالـــی

سر مـا را ولایـت سـایـه بخـشـیـد          توخورشیدی توخورشیدی تو خورشید

مگـر ممکـن شود وصف تو آیـا؟           که ما یک قـطره از قـطره، تو دریا

ولـیِّ خــالــق مـطـلـق تــویـی تـو           به شهـر علم جاء الحق تــویی تـو

سـعـادت را شـنـاسـاندی به عـالـم           شـقـاوت را هــراسـانـدی به عـالـم

جـمـیـع دشمنـان مـغـلـوب علـمت           جـمیـع دوسـتان مجــذوب حـلمـت

تو از عـلمت به ما اطـعـام کـردی           مــعــانــی را به مـا الـهـام کـردی

اگر در جـذبـۀ حـق سوخت عاشق           منـاجـات از شـما آمـوخت عـاشق

فـصـاحت مشـقی از صُنع ثـنـایت           بلاغـت رشکی از صوت رسـایت

کــرامت عــادتـی در کُـنــه ذاتـت           سـخـاوت اشـتـهـایـی از صـفـاتـت

به وقـت ریـزش رحـمت به یاران           تـو بـارانی تـو بــارانی تو بــاران

خـدا مـا را گـزیـنش با شـما کـرد           شــروع آفــریـنـش بـر شـمـا کـرد

درخت عـلـم جـز تو ریشه، هرگز           تـو را بـرتـر کـسی اندیـشه هرگز

گره خورده هـمه هستی به هستت           امــــور عــالــم و آدم بـه دســتــت

شـرف شـایـسـتـۀ شـأن رفــیـع ات           حـکـومـت هــدیـۀ فـکــر بـدیـع ات

سـراغ انـجــم روی تـو در طـور           چــراغ پـنـجـم نــورٌ عـلــی نـــور

تو حـبـل اللـهـی و حـبل الـمـتـینی           ولــی الـلـهـی و حـق الـیــقــیــنــی

حـیــات عـشـق در چـتــر ولایـت           نــجــات دهــــر در زیــر لــوایـت

خدا خواهی، مناعت طـبـعِ دستت           قـیـامت را شـفـاعـت نـاز شـصتت

تـو فــرزنــد بـشـیـری و نــذیـری           امـیــرالـمــؤمـنـیـن را دلـپــذیــری

تویی یک شاخه ازطوبای عصمت           به بـاغ کـوثـر از گل هـای عتـرت

به حُـسن دوست حِصنِ ایـمنی تو           حَـسـن را نــور وجـه احـسـنـی تو

تو در چـشـم پـدر نـور دو عـیـنی           تو یـکـتــا قــرّة العـیـن الحـسـیـنـی

تـو روح سـفــرۀ ایـجـاد هــسـتـی            سـلـیـل حـضـرت سـجـاد هـسـتـی

پس از یک چـلـه دوران جــدایـی           تــو تـنــهــا یــادگــار کــربــلایــی

تو را زهــر جــفــا قـاتـل نـبـاشـد           تو را جـز داغ دل حـاصل نبـاشـد

اسیــر کــربــلا چـشــم و زبـانـت           سـفــیــر نـیــنــوا نـطـق و بـیـانـت

شـــهــیــــد داغ ثـــارالله بـــاقــــر           بــه شـــام غــم اســیـــرالله بــاقــر

سرچــشـمۀ تـمـامی انـدیـشه هـای نـاب            دانـش پـژوه مـدرسـۀ عـشـق بـوتـراب

اوصاف پاكـتان چقـدر بی نهـایت است            یك خط زمدحتان شده موضوع صد كتاب

شك كرده ایم! اهل زمین باشی ای عزیز            ای جـلـوۀ جـلال خـدا در پـس حـجـاب

امشب دوباره حضرت خورشید اهل بیت            از مـاورای فـــاصله ها بـر دلـم بـتـاب

ما را دعا كـنـید همین لحظه از بهشت            آقـا دعـایـتـان هـمه دم هـست مستـجاب

ایـن چـهـرۀ سـیـاه مـرا هـم نـگــاه كـن            شـایـد به یـاد آوریــم در صف حـسـاب

من از پـل صـراط جـزا بـا نـگـاهـتـان            مـانـند بـاد می گـذرم تـنـد و پـر شـتـاب

سـاعـی تـریـن مــدرس آداب زنــدگـی

 شـیـوا سـخـن، مـفــسـر آیـات بـنـدگی

قـله نـشین دانش و دین، ای طلایــه دار            كـاوشـگـر رمــوز سـمـاوات كـردگـار

تـیــغ كـــلام نـغــز شـمـا در مـنـاظـره            پِی كـرده است مركـب دجال روزگـار

هركس كه خواست پیش شما قد علم كند            گـشـته میـان مـعـركۀ بحـث تار و مـار

كـوه بـزرگ حـادثـه را بر زمین زدی            انگشت بر دهان شده این چرخ كج مدار

آقا شـمـا كه واسـطـۀ فــیــض عـالـمـید            حیف است مانده اید دراین شهر بی بهار

ای كاش سـمت كـشور ما هـم می آمدی            پـس لا اقـل به خـانـۀ قـلـبـم قـدم گـذار

ای خـضر مست میکـیـدۀ چـشمۀ حـیات

من تـشـنه ام شـبـیه خودت تـشـنۀ فـرات

آمــوزگـار مـبحـث جـغــرافــیـای دیـن            استـاد فـقـه و خـارج دانـش سـرای دین

دار و نـدار زنـدگی ات را تو ریـخـتـی            تا آخـرین دقـایــق عـمـرت به پای دین

از ابـتدای كـودكی ات خـونجگـر شدی             زخـم زبـان و طعـنه شنـیدی برای دین

با خـشت خـشت اشـك نـمـاز شب شما            مسـتحـكـم است تا به ابـد پـایه های دین

ای یادگـار كـرب و بلا، زیر كعـب نی            سهـمی عـظیـم داشـته ای در بقـای دین

دیـدی ســر بُــریـدۀ عـبـاس را بـه نـی            بـر شــانـۀ كـبــود نـهــادی لــوای دیـن

از نای زخم خورده تان میرسد به گوش            در مجـلـس یـزیـد، صـدای رسـای دین

با اشـك و آه، شعـله به آئـیــنه می زدی

عـمـری به یـاد كـربـبلا سیـنه می زدی

دلم پر مى ‏زند امشب براى حضرت باقر           كه گویم شرحى از وصف وثناى حضرت باقر

ندیده دیدۀ گــتى به علم و دانش و تقـوا           كسى را برتر و اعلم به جاى حضرت باقر

ز بهر رفع حاجات و نیاز خویش گردیده           سلاطین جهان یكسر گداى حضرت باقر

زبان ازوصف اولكن، قلم از مدح او عاجز           كه جز حق كس نمى ‏داند بهاى حضرت باقر

نزاید مـادر گـیـتى ز بهر خـدمت مردم           به جود وبخشش ولطف وسخاى حضرت باقر

به ذرات جهان یكسر بود او هادى و رهبر           كه جان عالمى گردد فداى حضرت باقر

برو كسب فضیلت كن چو مردان خدا اى دل           ز بحر دانـش بى مـنتهاى حضرت باقر

اگر گـردد شـفـیع ما به نـزد خالـق یكتا           بهر دردى شفا بخشد دعاى حضرت باقر

اى بوسه گاه جن و ملک، خاک پاى تو           جــان تـمــام عــالــم خـاکـى فـداى تـو

اى اخـتــر سـپـهــر ولایت که تــا ابـد           عــالـم مـنـوّر است به نـور لـقـاى تـو

ای شهریـار کشور دانش که در جهان           نشناخت کس مقام تو را جز خداى تو

اى ریزه خـوار سفــره علمت جهـانیان           خورشید علم، کرده طلوع از سراى تو

اى بـاقـر العـلـوم که هـنـگـام مکـرمت           بـاشـد هــزار حـاتـم طـایـى گـداى تـو

پـنـجـم ولـىّ و حجّـت خـلاق عـالـمـى           لوح دل است مهر به مهر و ولاى تو

درعرصۀ وجود نهى قبل از آنکه پاى           داده ســلام احـمـد مـرســل بـراى تـو

هر کس تو را شناخت دل از دیگرى برید           بـیگـانه گـشت با هـمه کس آشنـاى تو

چـندين هـزار عـالـم و دانـشـور فـقـيه           آمد بـرون ز مكتب و دانـشـسـراى تو

آن پير سالخورده راهب تو را چو ديد           اسلام پـيـشـه كـرده و شد مـبـتلاى تو

خـوان طـعـام، آور از بـهـر ميـهـمـان           از حـجـره تـهـى يـد قـدرت نـمـاى تو

يك عمر سوخت قـلب تو از كينه هشام           آن دشـمـن سـيــاه دل بــى حـيــاى تـو

تنها نه درعزاى تو چشم بشر گريست           آن دشــمــن سـيـاه دل بــى حـيــاى تو

اى خـفته همچو گـنج، به ويـرانه بقيع            پـر مى‏ زند كـبـوتر دل، در هـواى تو

در را به روى امـت اســلام بـستـه‏ اند            آن گمرهان كه بى خبرند از  صفاى تو

يابن الحسن گشوده نگردد به روى خلق           اين در مگر به پنجـه مشكـل گشاى تو

فـولادى است پـيـر غـلام شـكسـته دل           چشم اميد بسته، به لطف و عطـاى تو

ای حـــیــات مــجــدد دنــیـــا            دومــیـن یــا مــحـمــد دنــیـا

یــا من ارجــوی آستـان لــبـم            پـنجـمـین رکعت نمـاز شـبـم

ای نسیم پُر از بـهـار حـسیـن            حـسـنـی زادۀ تــبـار حـسیـن

ای نماز پر از قنـوت حـسـن            حـاصل چـلهٔ سـکـوت حـسن

تو  تـولای دفــتـرم  هـسـتـی            قــســم نـون و الـقـلم هـستـی

چه کسی گفته بی مـزاری تو            یـا چـراغ حــرم نـداری تـو

قبـر تو بارگـاه تـوحـیـد است            شمع بالاسر تو خورشید است

چه کسی گفته سایبانت نیست            صحن درصحن آسمانت نیست

عـرش که آسمان نمی خـواهد            نـور که سـایبـان نمی خـواهد

تو خـودت سـایــبـان دنـیـایی            بـهــتـریـن آسـمـان دنــیـایـی

مردی از  خانـوادهٔ خـورشید            امــتـداد غــم  امـام شـهــیـــد

مـرد سـجـاده، مرد نـافـله هـا            مـرد شـب زنـده دار قـافـله ها

مـردی از جنس آیـۀ تطهـیـر            خـستـگی های بردن زنجـیـر

هـمسفـر با ستـارهٔ غـم هاست            « کـربلا زاده» محـرّم هـاست

هـم نــژاد امــام بـی کــفـنـان            دومـیـن مـرد کـاروان زنـان

راه طـی کـــردهٔ بــیـابـان هـا            قـدم زخــمـی مــغــیــلان هـا

یــاد خـــون طـپــنـدهٔ گــودال            خــنــده هـای زنــنـدهٔ گـودال

طفـل رفـته، خـمیده برگـشتـه            باغ گـل رفته چـیده بـرگشته

آشـنـای صدای سلـسله هاست            سـوزش ناگهـان آبـله هـاست

او که آئــیـنــهٔ مــحــرم بــود            گریه هایش به رنگ ماتم بود

از سـتـاره گـرفـتـه تا شـبـنـم            از بـنـفــشه گرفـتـه تا مـریـم

همه مـحـو صدای او هـستـند            پـای مـرثـیـه های او هـستـند